Longmen grotten en Shoalin tempel

Met de langeafstandsbus ben ik naar Luayang gegaan, waar de Longmen grotten liggen. Ongeveer 200 jaar voor Christus is men aldaar begonnen met het uithakken van budda's in de rotsen, net als in Datong. Ik weet wat ik ongeveer kan verwachten en in het begin van het park heb ik het idee dat de grotten bij Datong mooier waren. Totdat ik een hoek om liep en echt een enorme budda met bediendes zag. Echt groots en het zach er heel goed en behouden uit. De Rode groep, die rond 1970 zoveel mogelijk uit de oudheid heeft verwoest in de naam van het communisme durfde vaak de grote budda's niet aan, want een kleine budda vernielen betekend een klein beetje ongeluk, maar een grote budda vernielen, laat staan zo'n grote budda, dat is wel heel veel ongeluk over je uit spreken. Dus gelukkig was er weer wat moois te zien.

Dan de volgende dag naar de Shaolin tempel. Hier in het gebied Song Shan, staan vele tempels en heilige bergen. De Shaolin tempel, de geboorteplaats van de gongfu (niet kongfu) is een slachtoffer van haar eigen succes. Lang geleden in de 5e eeuw is de Shaolin tempel opgezet door een monnik uit India. Toen kwam er een tweede monnik uit India, maar deze mocht de tempel niet in. Om zijn geest dan maar te zuiveren is hij (Bodhidharma) maar een rotsmuur gaan mediteren voor 9 jaar. In de tempel is een steen te zien, waarop de schaduw van de monnik op de rots te zien is (zo lang duurde de meditatie). Vele monikken volge dit voorbeeld. Maar in de pauzes tussen de lange rites van meditatie gingen de monniken natuurlijke bewegingen van dieren nadoen. Omdat de tempel vaker het doelwit van geweld werd, zijn deze van dieren afgeleide bewegingen omgezet in gevechtstechnieken, tada... Shaolin Quan (Shaolin boxen). In de tempel is een hal waar stukken in de vloer ver ingesleten zijn door de bewegingen over honderden jaren. Best indrukwekkend gebeuren rond de Shaolin tempel, maar het barst van de toeristen, stalletjes en overal wordt dezelfde muziek afgespeeld. En vooral geen gongfu, wel een paar monikken die stokjes wierrook verkopen bij de budda's. Na ook Shifang Chanyuan te hebben gezien (tempel met beeldjes van monikken die nirvana hebben bereikt), ga ik naar richting de Taishi berg, de naam behoeft weinig uitleg denk ik. Na een enorme tropische regenbui waag ik het er maar op. Het is een tochtje van 6 uur. Een pad met veel treden, maar de uitzichten zijn wel heel erg mooi.

De zouvlekken van het zweet zitten goed in mijn kleding dus een goede douche in het hotel (ja ik heb mezelf maar eens verwend) kan geen kwaad. Volgende ochtend weer lekker ontbijten en richting de Songyang acedemy, een van China's oudste. Hier staan twee enorm dikke cipressen van wel 4500 jaar oud, en nog steeds levend! Ook boeiend is dat hier vele keizers zijn opgeleid en enkele stukken poezie op stenen hebben achter gelaten. Ook heb ik een mooie souvenier gekocht, een zeefdruk van een letter op een stuk zeide, dat je aan de muur kan hangen. Ik wilde eigenlijk geen souvenier, maar met het onderhandelen werd het zo'n goede koop dat ik het niet kon laten. Weer een stuk ellende rijker pak ik straks de trein naar Xi-An, home of the terracotta warriors.