Into the Highlands

Na enkele dagen verdiende rust aan het lopen van Hadrianus Wall ben ik met Bruno, onze Frans sprekende Belg naar Schotland gegaan. Allereerst zijn we de West Highland Way gaan lopen. Deze loopt van Glasgow naar Fort-William, een afstand van 150km.

Maar we zijn niet in Glasgow zelf begonnen omdat de pereferie nogal industrieel is. We zijn begonnen in Balloch wat aan Loch Lomond ligt. Dit meer is het grootste van de UK en strekt zo`n 60km. De eerste dag lopen was schitterend, met een blauwe lucht, en een kampvuur in de avond om ons warm te houden. En dit warm houden viel niet mee in de nacht, omdat we aan het koude meer sliepen.

De tweede dag was voor mij de zwaarste, ik kreeg weer pijn in de enkels met een volgeladen rugzak en een pad dat veel ruiger was dan verwacht. Flink aan de wiskey dus, want dan wordt de tas lichter. We zaten nu overigens halverwege het loch.

Op dag drie verlieten we het loch en zien we het landschap geleidelijk ruiger worden. Hier was het pad een van de oude herders paden. Die zullen een ruig bestaan hebben gehad, want er lag nog sneeuw in de toppen zo in april. Deze dag was voor Bruno het zwaarst want we hadden zeker 30km gelopen. Maar de beloning was fish en chips in een dorpje i.p.v. noodles.

Op dag vier zien we wolkjes in de lucht wat zeer mooi licht in het steeds ruiger wordende landschap. Hier liep het pad over een van de oude wegen van Telford de ingenieur die zo ongeveer heel de UK in de industriele revolutie ontworpen heeft. De slaapplaats was deze avond bijzonder, vlak aan een meertje waar we herten hadden gezien. Maar nog beter was dat (wat later bleek) we aan de voet van een skipiste hebben geslapen. En de volgende dag werd er ook daadwerkelijk geskied.

Dag 5 werd dus nog ruwer en het pad liep over de oude militaire wegen. Dit is ook het gebied van Glen Coe. Een schitterend ruig gebied met echte bergen voor de echte bergbeklimmers. Wij vonden de Glen Coe Pass al heel wat met de Devils Stairs.
We hebben deze nacht geslapen in Kinlochleven met een kleine brouwerij Atlas. Dat moesten we proberen, en dat hebben we geweten. Wat een smerig goedje was dat. Volgens ons was het een slap aftreksel van schapenzeik, want dat moet er in overvloed zijn. Terug naar de fles wiskey!

Dag 6 was de laatste dag lopen richting Fort-William. Een schitterende tocht en het was erg druk op dit stuk, niet verwonderlijk in het schitterende ruige gebied. Aangekomen in Fort-William, aan de voet van de Ben Nevis (de hoogste berg van de UK, 1300m) waren we net te laat voor de plaatselijke wiskey distilery. Gelukkig waren we niet te laat om een goed bord stevige Haggis te eten. Dit is zeg maar het slacht afval van het schaap en een traditioneel gerecht van Schotland. Ik kon het niet laten om een cd-tje te kopen met doedelzakken. Het hoort er echt bij in dat ruige land.

En ruig werd het van nu af aan! Het had al eerder hard gewaait in die Highlands, maar nu begon het echt te poeieren en de lucht begon zich steeds grilliger af te tekenen. Op dag 7 was het zo ver en begon het te regenen toen we het caladonisch canaal gingen bekijken. Dit kanaal start in Fort-William en loopt dwars door Schotland tot Inverness. Om het hoogte verschil te overbruggen zijn er vele sluizen na elkaar (Neptunes steps) wat een indrukwekkend gezicht is.

In de nacht begon het door te zijken, maar de ochtend was even droog om de tent uit te schudden en in te pakken. Want we moesten op dag 8 de bus halen naar "The Isle of Skye". Skye is Gaelic voor mist! En tijdens de busrit werd het ook steeds mistiger. Wel een hele mooie busrit trouwens. Herten, meertjes, kastelen en ruige landschappen.
We zijn uitgestapt in Portree een van de grotere plaatsen op het eiland, met een leuk haventje, waar je huisjes vind met een skandinavische kleuren. Het eiland is het belangrijkste eiland van de binnen Hebriden een groep ruige eilanden. Door geologisch geweld loopt er over het hele eiland een hele lange klif met zeer vreemde rotsformaties. Dit moesten we dus bekijken. In de stromende regen en dikke mist zijn we gaan lopen en klimmen, om daarna weer af te dalen en het kustpad te volgen. Bruno zag het niet meer zitten en ging liften. Olé de tweede auto raak.
De bestuurder was een ruige Schot en wilde ons wel mee nemen. Toen vertelde hij dat hij een hostel heeft, waar we konden camperen en gebruik konden maken van de faciliteiten. Dat vonden we geen slecht idee en dat was het ook niet. De man reed ons nog langs enkele watervallen die in de zee uitkwamen. De ruige kust was ontzettend mooi.
Wat ook schitterend was, was het uitzicht vanaf het hostel. De man woonde ook in het hostel, ik vertelde hem dat hij mijn droom leeft. Je begint je af te vragen waar je voor leert; Om te werken in een grote stad, 60 uur per week en 3 maanden vakantie om de 5 jaar? Misschien om daarna een hostel op dat eiland te zetten.
Wat was het heerlijk om alle zeiknatte stinkende zooi te droge te hangen en wiskey te drinken in een warme kamer. En dan weer terug naar de tent welke in de nacht losgewaaid was van de haringen, die werden simpelweg uit de natte grond getrokken.

Na weinig slaap was het tijd om op dag 9 het eiland over te steken, te voet uiteraard. Weer dikke mist aan de top van de klif waar we dit keer over heen klommen. Op een van de plekken werd het simpelweg gevaarlijk vanwege de wind en stijle wanden. Tussen enkele rotpartijen gierde de wind ongelofelijk hard, ik durf het niet te schatten omdat ik denk dat ik het overschat. Maar als ik met volle bepakking tegen de wind in kan leunen moet het echt hard zijn gegaan.
Uiteindelijk na een korte wandeling kwamen we aan in Uig. Het plaatsje was zelf weinig aan, maar de ligging met ruige kliffen en eilandjes in de verte maakte het wel erg mooi.
We konden er een camping vinden en hebben de hele avond zitten rillen van de kou. De warme thee hielp niet meer, alles was en bleef zeikenat vanwege de regen en mist. Als je iets liet vallen zakte het weg in de modder. Met alle kleding die ik nog had ben ik mijn slaapzak in gekropen en had goed geslapen. Arme Bruno had liggen rillen van de kou en die morgen waren onze slaapzakken ook vochtig.

Het was een mooie tocht en het was gaaf om zo overal te camperen voor meer dan een week. Maar met zo`n einde kun je alleen maar denken aan het knopje van de verwarming op je kamer. Wat een gemak.